ارتباط مستقیمی بين عبادت، مراقبـه و خودشناسـى وجـود دارد. انجام هر يک از اين تمرينها به طور جداگانـه سـبب آرامـش شـده و سودمندتر است.

(دوازده گام و دوازده سنت)

 اگر ابتدا از خودشناسی آغـاز كنـيم مـسلماً پـس از آن تواضـع و فروتنی لازم را برای عبادت و مراقبه بدست می آوريم چرا كـه نيـاز بـه عبادت را در درون خود احساس می كنيم. برخی از افراد مايلند كـه بـا حمد خداوند شروع و پايان داشته باشند و خودشناسی و مراقبـه را در اين بين انجام دهند در حاليكه برخی ديگر مايلند بـا مراقبـه و گـوش سپردن به نصيحت های خداوند در مورد نقص های ناشناخته خود شروع كنند. گروهی ديگر به صورت مكتوب و شفاهی به نقص های خـود مـى پردازند و با نيايش و حمد خداوند به آن پايان می دهنـد. خودشناسـى، مراقبه و عبادت دايره ای را تشكيل ميدهند كه آغاز و پایانی ندارد. مهم نيست كه چطور و چگونه عبادت خود را شروع كنيم اما مهم اين اسـت كه به مقصد نهایی كه زندگی بهتر است برسيم.